LOCK DOWN 2.0
Eind april zaten we met z’n allen midden in de intelligente lock down. Niet onnodig naar buiten, thuiswerken wanneer mogelijk, 1,5 meter afstand houden, in je eentje de boodschappen doen, handvatten van karretjes worden voor elk gebruik schoongemaakt, niet meer bij opa en oma op bezoek. Het vroeg meer van ons dan wij gewend zijn. Voor mij kwam door een verkeersongeval een lock down 2.0. Ik kwam met mijn arm en been in het gips vast te zitten op een stoel en zag buiten mijn uitje naar het toilet, overdag niet meer dan de huiskamer, keuken. Als ik een frisse neus wilde dan deden ze voor mij het raam open. Verder dan naar buiten kijken zat er even niet in.
Waar heb ik mij druk over gemaakt?
Daar waar ik in het begin mij druk maakte over het onzichtbare virus, onze gezondheid en verontwaardigd was over het gedrag van anderen. Zo onbenullig voelde dit op het moment dat mijn gezondheid te wensen over liet en alle aandacht en energie opeiste. Alles kwam stil te staan: coachgesprekken via beeldbellen, online meetings, programma’s en trainingen schrijven. Er was nog maar een ding belangrijk: de zwelling in het been moest afnemen anders konden ze niet opereren.
Voor mij gold een lock down 2.0
In deze periode van herstellen van een operatie, dealen met de lichamelijke beperkingen gingen ook mijn emoties alle kanten op. Eerst het gevoel van angst, vervolgens verdriet (zaterdag dip-dag) en teleurstelling. Ondertussen probeerde ik zoveel mogelijk te relativeren, optimistisch te blijven door vooruit te kijken en te genieten van de kleine stapjes. Ik begreep wel waarom ik emotioneel was, maar was heel benieuwd waarom ik heen en weer geslingerd werd tussen positief en negatief. Ook in deze Corona periode zag ik bij anderen dit proces ook. Daarom ben meer informatie hierover gaan zoeken en kwam bij een artikel over liminaliteit.
Liminaliteit is de overgangsfase tussen de oude situatie en de nieuwe situatie
We zouden bij veranderingen het liefst onder een dekentje kruipen. Onze emoties willen we het liefst niet voelen. Maar als je naar het schema hieronder kijkt, is deze ‘ondertussen fase’ oftewel liminaliteitsfase, waarin onze gevoelens alle kanten op gaan, juist heel belangrijk. Het hoort bij ons vermogen om ons aan te passen aan de nieuwe situatie. Dit is de fase waarin we bang zijn, terugverlangen naar de oude situatie, loslaten, leren, snappen wat er gebeurt. Je kunt het zien als het moment dat we op de schommel zitten en dan op het hoogste punt belanden, daar waar je even stil in de lucht hangt, onzeker bent of je gaat vallen of gewoon door blijft schommelen. Vanuit hier bedenken wij oplossingen, nieuwe producten en initiatieven waarmee je de nieuwe situatie wel aankunt.
Voor mijzelf verklaarde dit de opeenvolging van mijn gevoelens, om vervolgens ruimte te maken voor nieuwe ideeën en oplossingen. Ik ben gaan brainstormen over wat ik het liefste zou doen, waar mijn hart ligt, wie ik het liefste zou willen helpen. Er was weer ruimte voor creativiteit.
En inmiddels is hier een heel gaaf traject uit gekomen! Een traject waarbij je aan het einde van onze samenwerking meer rust en minder stress voelt doordat je weer de regie hebt, leeft vanuit jouw drijfveren en doet wat je leuk vindt om te doen.
Over de naam ben ik nog aan het dubben. Daar heb ik binnenkort jouw hulp bij nodig! Ik hoop dat je mij dan wilt helpen.
Tot gauw en blijf gezond !